10 januari – Aussenkehr

Groeten vanaf onze camping aan de Oranje Rivier, nabij Aussenkehr in Namibie waar we zojuist zijn aangekomen. Sinds maandag, hebben we veel gereden en veel gezien. Dinsdagmorgen vertrokken we uit Luderitz en reden de B4 terug in de richting Keetmanshoop. We passeerden Kolmanshoop, een verlaten mijnstadje. Onderweg zagen we het zand meters hoog langs de weg liggen en ditmaal heb ik maar foto’s gemaakt! In ongeveer 120 km stegen we 1500 m waarna het land min of meer vlak werd, af en toe doorsneden door wat kloven. Bij het plaatsje Seeheim sloegen we af en aten een broodje en dronken koffie bij het gelijknamige hotel. Dat hotel ziet eruit als het kasteel van Dracula en ja Rob, ze kenden je nog daar.

Vanuit Seeheim reden we ongeveer 50 km naar het zuiden waar we een camping vonden, midden in de woestijn genaam Farmyard on the Canyon. Hier waren we de enige gasten en dus konden we genieten van de Melkweg die werkelijk fantastisch is hier. Vanuit deze camping reden we zuidwaarts naar de Fish River Canyon, zie de foto’s. Mijn vader was hier voor het eerst in 1974 en de foto heeft jarenlang aan de muur in Koudekerk gehangen. Voor ons was het de derde keer dat we deze canyon zagen maar het blijft imposant zeker als je bedenkt dat de Fish rivier alleen stroomt in de zomer en er 2 miljard jaar over heeft gedaan om de kloof, bijna 600 m diep, uit te slijpen. De vergelijking met de Grand Canyon wordt natuurlijk gauw gemaakt maar die is veel dieper, langer en breder.

Lisa wilde absoluut naar Karasburg, ongeveer 150 km oostwaarts, omdat daar een bepaald type schoenen gemaakt werden. Ondanks het feit dat we na een uur zoeken de ‘fabriek’ vonden, was haar maat en type net niet meer ter beschikking. Gelukkig was er wel een camping waar we in de avond lekker konden braaien. Ook onmoetten we daar twee Fransen die hun passie (reizen) combineerden met werken (het waren tekenaars). Ik heb ze tips gegeven over Namibie en mijn businesscard voor eventueel werk.

Vanuit Karasburg zijn we vandaag westwaars gereden naar Noordoewer en vandaar langs de Oranje rivier naar de camping in Aussenkehr waar we twee nachten blijven. Van hieruit gaan we via Rosh Pinah naar Oranjemund en dan de grens over naar Zuid Afrika. Mijn vader moet deze rit ook gemaakt hebben 45 jaar geleden maar toen waren de wegen en allerlei voorzieningen wel iets minder goed denk ik zo

Inmiddels heeft Tom ook een ticket geboekt. Hij komt 12 februari en vliegt 2 april weer terug.

Lisa en ik realiseerden ons dat we over de helft van onze reis zijn en dat we over 3 maanden weer terugvliegen naar Nederland. Mijn zuster vroeg me enkele dagen geleden hoe wij ons nu voelden na zoveel maanden weg te zijn uit Nederland. Dezelfde vraag kreeg ik van vriend Hein gisteren.

We zijn allebei echt helemaal ‘los’ van Nederland en kunnen ons verwonderen over de nieuwsberichten die ons af en toe bereiken zoals, laatst, de ‘Nashville verklaring’. Daarentegen zijn we ontzettend trots op onze kinderen hoe ze het samen rooien en elkaar helpen met allerlei zaken die op hun pad komen. We missen ze maar toch ook weer niet. Behalve Luna, onze kleindochter, die missen we enorm natuurlijk!

Lisa is volkomen in contact met de aarde en gedraagt zich als een nomade. Ze wandelt veel in de natuur hier en we praten veel over de landen die we bezoeken maar ook onze vrienden en onze families.

Toen we begonnen aan de reis, had ik veel stress veroorzaakt door een aantal tropenjaren waar persoonlijk verdriet samenviel met grote, zakelijke, teleurstellingen in mensen. Het persoonlijke verdriet heeft een plaats gekregen in de afgelopen jaren en inmiddels ben ik ook zo ver dat ik niet meer boos ben op mensen die

–        me in de steek lieten toen het er op aan kwam,

–        ongelofelijk domme, kostbare en kortzichtige besluiten namen welke het bedrijf bijna ten onder lieten gaan

–        hebzucht lieten prevaleren

Ik vergeef jullie allemaal!