9 april, Rustenburg

Het is nu 9 april, bijna 8 uur in de ochtend en Lisa en ik hebben zojuist onze laatste nacht in de camper doorgebracht. We sliepen aan de rivier de Vaal, vrijwel als enige gast op deze camping. Onze rit vanuit de Aar was lang, eenzaam en een beetje saai. De Karroo is mooi in zijn uitgestrektheid maar na 200 km verlang je toch echt naar bomen en wat gras. Overal langs de N12 zagen we tekenen van regen en dat is voor deze regio prima nieuws. We sliepen in het plaatsje Richie aan de Modderrivier die inderdaad nogal modderig is. Onderweg passeerden we het plaatsje Orania waar de laatste apartheid fans samenleven. Lisa en ik hebben er lekker geluncht!

Via Kimberly (wat een rotzooi is die plaats) reden we verder noordwaarts naar Wolmaranstad waar we rechtsaf sloegen naar de Klipspruit resort. Deze camping bleek onbereikbaar te zijn door de regen. Het laatste stuk was vol met hele diepe (>50 cm) plassen en diepe voren en modderige kuilen. Ik ben uitgestapt om een goede route te zoeken maar nergens was een teken dat er iemand de laatste 24 uur doorheen was gekomen dus was de camping, naar alle waarschjnlijkheid, gesloten. We zijn maar 40 km verderop gereden en staan nu, aan de dezelfde rivier, op Lumana Resort.

Over een uurtje of wat vertrekken we naar Rustenburg waar we met Brumilda en Rowan hebben afgesproken om even voor vijf uur. Lisa gaat lasagna voor ze maken en die is goed van Ozzie’s familie bleef ervan eten.

Vannacht zaten we onder een prachtige sterrenhemel met aan de horizon een onweersbui die voor een onwerkelijke sfeer zorgde. Het leek wel een popconcert van Moeder Aarde. Planet Earth in optima forma! Slapen was, zoals vrijwel elke nacht in de camper, heerlijk. Wat een onvoorstelbaar lekkere manier van slapen is dit, hoog boven de grond en daarom met een koel windje. Er is maar een nadeel aan en dat is de nachtelijke plaspartij want die ladder is best steil!

Ik vroeg Lisa gisteren wat zij het allermooiste had gevonden aan de afgelopen zes maanden en na veel discussie kwam eruit dat we ontzettend veel indrukwekkende en mooie dingen hebben meegemaakt. Ons bezoek aan Mozambique was gedenkwaardig met een onvoorstelbare corruptie door de overheid maar een vriendelijk en vrolijk volk dat overal om kon lachen. De camping in Inhambane met de reusachtige Baobab boom maar ook het Gorongoza park dat zich weer hervonden heeft na de slachtpartijen van de afgelopen decennia. Ook de onvoorspelbare en onvoorstelbare toestand van de hoofdwegen in dit land zijn gedenkwaardig. De cycloon Idai heeft een groot deel van die wegen en huizen allemaal weggespoeld.

Dan Malawi met zijn vriendelijke maar zo arme bevolking en met hun wonderlijk correcte politieagenten. Hello Sir, where are you going? Where are you from? What is this for type of car? En dat alles met een vriendelijke glimlach op hun gezicht. De meeste indruk echter, maakte Monkey Bay Lodge. Zelden hebben wij ons zo gast gevoeld als bij deze mensen.

Zambia met die prachtige natuurparken maar ook fietspaden langs de weg. Het South Luwanga park is enorm en de manier waarop Zambia dit exploiteert is een voorbeeld voor de regio. Zambia is een land dat volop in ontwikkeling is  en dat zie je. Onze camping langs Lake Kariba waar we kolonialisme en racisme in zijn puurste vorm konden aanschouwen. Het was er smoorheet. Of de lodge langs de Zambezi nabij de Victoria Falls met die prachtige tocht over de rivier.

Dan de beschaving van Botswana waar alles zoveel beter is geregeld in vergelijking met Zambia. De tocht over de Chobe rivier maakten we voor de derde en laatste keer. Allebei vonden we de eerste keer, in 2014 met Tom & Tamara, het mooiste. We waren stil van de Okavango delta en de rijkheid aan vogels en bloemen. Wat een natuurgebied is dat.

Namibie dan met die prachtige wegen en heldere luchten. Memorabel is ons verblijf aan de grens met Angola waar we aan de overkant de Angolezen zagen wassen en in de avond de kampvuren met bijbehorende trommels. Mij trof de ontwikkeling in Noord Namibie in positieve zin. Kakaoland met zijn Himba bevolking en volstrekte eenzaamheid maar ook Hentiebaai met al die Zuidafrikaanse vissers. Sossusvlei on foot met de toer door de woestijn en wat van White Lady met de woestijnolifanten? Helmeringhausen met de camping waar 10 km in de nabije omtrek niemand was maar ook Ais-Ais/Richterveld park. Dan de tocht naar Oranjemund via Rosh Pinah die mijn vader 40 jaar geleden ook heeft gemaakt.

Zuid Afrika is veel moderner hoewel je dit niet zou zeggen als je het noordwestelijk deel ziet. De Cederbergen waren een openbaring voor ons en de weg naar Wuppertal gedenkwaardig. Natuurlijk kwamen we vooral naar Zuid Afrika voor onze kinderen en Lisa’s familie. Tamara was de eerste die kwam en het heeft haar goed gedaan. We hebben veel tijd doorgebracht met mijn schoonouders en ze op vele vlakken kunnen bijstaan.

Algemeen kunnen we wel zeggen dat de overheden in zuidelijk Afrika hun landen besturen alsof het wingewesten zijn. Er is een drang tot het vullen van de eigen portemonnee zonder oog voor het algemeen belang. Zuid -Afrika spant hier zonder enige twijfel de kroon; hier is het roven voor eigen gewin een staatsaangelegenheid die onder het mom van schade gelden tijdens de apartheid wordt goedgepraat. Op die manier roven de regeringleiders van iedereen die niet tot dezelfde stam of bevolkingsroep behoord. Voor alle duidelijkheid, in Zuid-Afrika zijn veel meer stammen en bevolkingsgroepen dan wij mee krijgen in Nederland en deze worden momenteel geheel genegeerd, eigenlijk gediscrimineerd op basis van afkomst en ras, door de huidige machthebbers. Zimbabwe is natuurlijk nog veel erger en ook in Mozambique kunnen ze er wat van.

Lisa en ik hebben ons, terwijl we samen reisden, volkomen veilig en vrij gevoeld. We konden ons, eindelijk eens, niet druk maken over werk of kinderen want we waren weg en onbereikbaar. Vooral die vrijheid heeft ons allebei geraakt en die gaan we dan ook niet meer opgeven. We plannen de volgende reis alweer! Fietsen langs de Donau geloof ik….Lisa dacht aan begin mei.

Tips voor andere Afrika gangers heb ik genoeg. Hier zal ik nog een extra blog aan wijden in de komende dagen omdat er nogal wat mispercepties zijn over deze gebieden.

We zijn inmiddels in Rustenburg aangekomen en gaan zometeen naar de familie toe. De rit hierheen ging door zeer rijke landbouwgebieden afgewisseld door zeer arme steden. Morgen naar huis!