14 November 2018

Waar zal ik eens beginnen? Terwijl ik dit verhaal schrijf, weet ik niet wanneer ik het kan verzenden want het internet is wat haperend. Het is nu bijna 6 uur, maandag de 12^e november. We vertrokken zondag uit Nkhotakota in de richting van Lilongwe. Een ietwat saaie weg, tot er ineens een ‘Game Reserve’ opdook. We hebben geen dier gezien maar wel veel sporen van olifanten; de weg was ook heel slecht dat deel. Vanaf Kazunga namen we de weg richting Lilongwe maar al snel bogen we af richting Mchingi, een plaatsje aan de grens met Zambia. Het stukje vanaf Nkhotakota had ons namelijk al meer dan 5 uur gekost (240 km) en ik had geen zin in een grensovergang.

In de Greenhill Lodge werden we uiterst vriendelijk ontvangen, zoals overigens overal in Malawi. De mensen zijn ontzettend aardig hier. Lisa regelde met de portier dat deze geld ging wisselen en bier ging halen. De Lodge stond namelijk helemaal droog….

De volgende dag vertrokken we om half negen en waren om 10 uur in Zambia, een record. Malawi uit stelde niks voor maar Zambia in ook niet. We moesten lang wachten op een betalingsbewijs omdat de ambtenaar TV aan het kijken was.

Daarna snel naar Chipata voor een SIM kaart, geld opnemen, diesel en boodschappen hetgeen allemaal voor elkaar was om 12 uur waarna we besloten naar het South Luanga Park te rijden. Volgens de boeken en de Tomtom een vreselijk slechte weg van 130 km. Het bleek een prachtige weg te zijn door het echte Afrikaanse landschap zoals je dat van films kent. We hebben nu een camping aan de Luanga rivier aan de zuidkant van het park. De olifanten lopen over de camping, we zien veel vogels en horen de nijlpaarden. Dit is een ongelofelijk mooie plaats.

We weten nog niet wat we gaan doen de komende dagen maar we zullen zeker het park bezoeken.

Foto’s ga ik apart uploaden

Het is inmiddels dinsdag de 13^e november. Internet blijft heel onbetrouwbaar zelfs met mijn MiFi router inclusief antennes is de verbinding slechts enkele minuten stabiel. Vannacht zijn er wel een paar appjes doorgekomen dus de naaste familie weet dat we nog leven. De afgelopen nacht was een avontuur. Er liep een olifant vlak langs onze tent en dan bedoel ik echt vlak langs de tent. Onvoorstelbaar gewoon! Daarnaast hoorden we het geknor van de nijlpaarden in de rivier en enorm veel vogels. We hebben besloten om vanavond met een ranger het park in te gaan dus dat gaat 1 van ons zo boeken.

Naast ons staat een Zwitsers echtpaar die in 3 ½ week van Lusaka naar Zuid Afrika gaat rijden via Malawi en Mozambique. Ze waren heel erg benieuwd naar onze ervaringen die we ze dan ook meteen gaven. Lisa sprak met een stel Zuidafrikaanse vrouwen die met een grote bus op een safari tour zijn.

Morgen willen we weer verder gaan rijden richting Lusaka. We vinden het hier prachtig, echt prachtig maar moeten en willen verder. Wel heel rustig aan!

Sinds vanmorgen zitten we te kijken naar de rivier hier voor ons en het is werkelijk ongelofelijk wat een dieren we zien. Giraffes, olifanten, kingfisher, maribou en zojuist een nijlpaard die een wandeling ondernam. Het is net alsof je naar National Geographic zit te kijken in Ultra HD en Ultra Widescreen met iedere keer weer nieuwe dieren. Je mist alleen David Attenborough….

Het uploaden van de blog is dinsdag niet gelukt; het was een ongelofelijk trage lijn met vele gebruikers. Vandaag (woensdag) gaan we verder dus ik verwacht betere data verbindingen.

Olifanten liepen de hele dag over de camping op 10-15 m afstand

We zijn gisteravond met een gids het park in gegaan en zowel Lisa als ik waren volledig van de kaart na afloop. Volkomen kapot en doodop. We waren 4 uur lang door elkaar geschud op hele harde banken (mijn stuitje doet nog zeer) maar waren vooral helemaal uitgeput van de indrukken. We zagen veel dieren maar vooral de manier waarop deze mensen door de bush heen rijden imponeerde ons. Ze reden over wegen die nauwelijks sporen waren en vonden dieren, gedurende de nacht, die wij nooit hadden gevonden. Vooral het nacht deel was indrukwekkend met 1 van de rangers die voorop de auto zat met een sterk zoeklicht. Rivierbeddingen in en weer uit, naast dieren parkeren, motor uit en dan zachtjes wat uitleggen. We zaten op een gegeven moment op 3 m afstand van een mannetjesleeuw (7 jaar oud) die net een buffel had gedood en deze zat op te eten. Motor uit, licht erop en dan zachtjes praten. Lisa kroop direct op schoot bij mij en ik dook weg in een hoek. Daarna ben ik toch maar gaan filmen. Het heeft een hele diepe indruk op ons gemaakt. Na afloop (20:15) hebben we wat gegeten en gedronken en zijn daarna gaan slapen, niet gestoord door olifanten of hippo’s.

Zometeen gaan we op weg