16 januari – Citrusdal

De gevaarlijkste wegen van de wereld heet de serie die in Nederland wordt uitgezonden op 1 van de vele televisiekanalen. Nou die weg hebben wij vandaag gereden en hij loopt tussen Cederberg en Wupperthal in het nationale park Cederbergen in Zuid Afrika. Dat we deze weg namen, had weer eens te maken met de fixatie van Lisa over schoenen. Ze had namelijk ontdekt dat deze in de omgeving van Clanwilliam gemaakt worden en dus moesten we via deze plaats rijden. Ik zal zometeen verslag hiervan doen, eerst maar eens vertellen over de reis van Hondeklipbaai.

Vooraf waren we gewaarschuwd door de camping eigenaar dat de weg niet zo best was en dat bleek zo te zijn. Gedurende 60 km werden we door elkaar geschud en trilde alles in de auto. De weg was soms prima en dan haalde je snelheden van rond de 70-80 km/u maar dan ineens was het weer mis door grote ‘wasborden’ in het wegdek die ervoor zorgden dat de auto naar de zijkant toe ‘dreef’. De laatste 20 km van de weg naar de hoofdweg toe was gelukkig asfalt. Heerlijk gewoon!

We namen de N7, zuidwaarts en reden door een desolaat landschap met vrijwel geen bomen, slechts zand en stenen. Ik had het plan opgevat om enkele dagen door te brengen in de Cederbergen, een natuurpark op ongeveer 400 km ten noorden van Kaapstad. Na de N7, een uitstekende weg, werd de weg onverahrd en smal. Vangrails waren nergens te bekennen en de afgrond was diep. Soms waren er stukken verhard, met klinkers nota bene. Wat een werk om die dingen daar te krijgen en te leggen. We arriveerden na ongeveer 40 km bij een wijngaard midden in de Cederbergen en daar vlakbij, op ongeveer 3 km afstand, was de camping. Die camping lag onder de bomen en aan een klein riviertje en was niet druk. We ontmoetten er een Duits echtpaar die een jaar aan het rondreizen waren en wisselden belevenissen uit. We hadden voldoende eten bij ons voor twee dagen en er was een klein winkeltje bij de wijngaard. Dat was wel 3 km lopen, in de zon, en ze hadden niet zo heel veel. Wel erg lekkere wijn!

In de avond ware er net voor zonsondergang veel vliegen maar in de nacht was het heerlijk koel. In dit gebied zwerven luipaarden rond dus een beetje oppassen.

Vanmorgen vetrokken we dus en reden over een matige weg naar het zuidoosten. De afslag Wupperthal kwam na ongeveer 8 km en er stond iets op de borden dat deze weg alleen voor 4×4 te berijden was. Nou, die hebben we toch? Nu heb ik veel gereden in mijn leven maar nog nooit zo’n weg. Deze ging gewoon dwars door de bergen, over rotsen, door het zand en keien. Af en toe was het pad nauwelijks breder dan de auto en de afgronden wil ik niet meer over praten. De hele tijd was ik bezig met de juiste versnelling te zoeken en snelheid om de auto heel te houden en daarnaast deed ik schietgebedjes dat er geen auto de andere kant op kwam. Dit was een verschrikkelijk slechte weg die eigenlijk nauwelijks begaanbaar was. Gelukkig kwamen we maar 1 auto tegen, vlakbij Wupperthal en jawel, met twee Nederlanders die vroegen of het te doen was. Op dat moment reed ik het dal in in lage gearing omdat de auto anders niet meer te houden was, zo steil was het.

In Wupperthal, wat Lisa van school kende, dachten we veel oude en schilderachtige huisjes te kunnen zien maar er was een week geleden een enorme brand geweest waardoor 50 huizen in de as waren gelegd en 200 mensen dakloos waren geworden. Wat een totale ellende en een verschrikkelijk gezicht was dit. We zijn snel weg gereden want hier waren we absoluut niet op onze plaats.

In Clanwilliam, waar de rooibos thee vandaan komt overigens, vond Lisa eindelijk haar schoentjes. Het zijn met afstand de duurste schoenen ter wereld!

De camping in Clanwilliam vonden we niks dus reden we door naar Citrusdal waar we er een vonden in de Piekenierskloof. Morgen gaan we richting Ceres