Vandaag zitten we in Henties Bay, aan de Atlantische Oceaan. Het is hier koel, heerlijk, zelfs een beetje aan de koude kant (23 graden) met een heerlijk windje. Maadag reden we vanuit Khorixas in zuidwestelijke richting naar Uis Mine, een rit van ongeveer 100 km. De weg was onverhard maar in redelijke conditie dus een gemiddelde van 70 km/u was prima haalbaar. In Uis deden we de inkopen die we vergeten waren te doen in Khorixas om vervolgens de laatste 30 km naar de Brandberg White Lady Lodge te rijden. Deze lodge/camping, met een merkwaardige naam die is afgeleid van een rotstekening van een sjamaan, ligt aan de voet van de Brandberg. Deze bergketen dankt zijn naam aan de lichtverschijnselen door de zon die aan brand doen denken. Het is ook een berg die vrij eenzaam midden in de woestijn ligt met aan de voet een droge rivier. De rivier zal over enkele weken vol water zijn als de regens beginnen te vallen waar nu nog geen sprake van is. Bij de lodge is een enorme camping met 30 plaatsen die zeker 100 m van elkaar verwijderd zijn. Alle plaatsen hebben water en een BBQ en op korte afstand een toliet/douche gelegenheid. De manier zoals men hier kampeert is onvergelijkbaar met Europa. Hier staan ruimte, luxe en schoonheid hoog in het vaandel tegen een zeer schappelijke prijs. Stroom is eerder regel dan uitzondering. De lodge zelf had maar liefst 140 zonnepanelen voor de opwekking van electricteit en ik heb lang zitten rekening hoe men in de nacht aan stroom komt want opslag door accu’s is erg prijzig. Om 50 KWh op te slaan heb je gewoon 500 auto accu’s nodig en die kosten toch echt €150 per stuk.
Het uitzicht over de woestijn en de bergen is indrukwekkend evenals de stilte in de nacht. Hoewel, de eerste avond werden we vergast op een koor bestaande uit de medewerkers van de lodge. Alle nieuwkomers op de camping werden zo welkom geheten met prachtige lokale liedjes, meerstemmig gezongen.
Omdat we dichter bij de kust zaten, was het minder heet, slechts 32 graden. Ook de nachten waren koel met temperaturen rond de 20 graden, heerlijk gewoon.
De volgende dag zijn we, met een gids, gaan rondrijden in de omgeving. Dat wil zeggen, wij zaten in een grote truck, model 3-tonner uit het leger, helemaal open en de gids reed ons door de rivierbedding langs fantastische rotsformaties en over sporen die nauwelijks zichtbaar waren. Soms moesten we door de modder heen. Uiteindelijk zagen we een aantal woestijnolifanten. Deze olifanten hebben een veel grotere voet dan de ‘gewone, olifant om makkelijker op het zand te kunnen lopen. In de buurt van de lodge leeft een groep van ongeveer 10 olifanten die ook regelmatig over het terrein lopen en, brutaalweg, de waterkranen slopen om te drinken. De gids wist precies hoe om te gaan met deze dieren en we zagen ze van zeer korte afstand (3 meter) spelen in de modder en naar water gravcen om te drinken. Werkelijk onvoorstelbaar om te zien en heel indrukwekkend, vooral de rust die deze enorme beesten uitstralen. En dat zie je dan allemaal terwijl je in een vrachtwagen door een rivierbedding rijdt die over een maand ontoegankelijk is door de regen. Lisa en ik waren er helemaal stil van na afloop.
In de nacht, tijdens de frequente toiletbezoeken, zagen we de Melkweg zoals we die beiden uit onze jeugd kennen. Zo ongelofelijk helder en duidelijk.
Vanmorgen braken we ons kamp snel op en reden via Uis naar Henties Bay. Onderweg hielpen we een gestrande dame met een lekke band. Ze had alles perfect gedaan maar miste de kracht om het wiel van de as te trekken. Veel verkeer kwam er niet langs over die weg…..
Rijdend naar Henties Bay doet zich een merkwaardig verschijnsel voor op ongeveer 50 km van de kust. Vanwege de, koude, Benguala stroom is de temperatuur aan de kust van Namibie zeker 20 graden kouder dan in het binnenland. Dat zie je dus van grote afstand doordat er wolken verschijnen met zelfs een spatje regen. De temperatuur daalt heel snel en de autolampen moeten aan.
Nu zitten we twee dagen in Henties Bay op een camping met, kleine, plaatsen maar wel met een eigen douche/toilet/stroom. Klein is trouwens 15*15 m dus voor Europese begrippen… Hier zijn alleen maar Afrikaners en om het nog specifieker te maken, Afrikaner vissers. Hier rijdt men met 4*4’s met voorop 5 kokers met daarin 5 hengels van zeker 5 m lengte, rechtop!
Zondag worden we verwacht in Swakopmund dus we zien wel hoe we de komende dagen doorkomen. In ieder geval moet ik voor Tamara een ticket gaan boeken.
Alle foto’s (en video’s) kunnen in een hogere resolutie gezien worden op
https://1drv.ms/f/s!Au0HRASncjXQ9j5OkuW4O-nolz0P
Mooi verhaal en prachtige foto’s, Peet ?
We zijn nog steeds onder de indruk van je mooie verhalen over dat prachtige werelddeel Afrika. Eigenlijk worden de verhalen steeds mooier.
En je telefonische felicitatie vonden we echt geweldig. Dank jullie wel daarvoor.
Wim en Wil