30 december

Na de emoties van gisteren, die we redelijk van ons af hebben kunnen praten en schrijven, kunnen we nu verslag doen van onze belevenissen sinds donderdag 27 december.

Donderdag vertrokken we uit Swakopmund en reden via Walvisbaai naar het oosten over de C14. Dat is een onverharde weg, in eerste instantie uitstekend onderhouden, die dwars door de woestijn gaat. Die is bij Walvisbaai geel van kleur en verandert langzaam aan en krijgt een rode kleur. Dit komt door het, roestende, ijzer, echt waar! Komende vanuit Walvisbaai, moet er een pasweg overgestoken worden en rij je door een kloof heen en wordt de weg al maar slechter. Deze weg gaat door een natuurpark heen waar je, met een permit, in mag. Uiteindelijk wordt de weg vlakker en kom je in de Namib woestijn. Via IOverlander hadden we een camping gevonden, Sossus on Foot, waar we wilden staan. Deze camping is ongeveer 2 km van de hoofdweg gelegen in een droge rivierbedding. Het landschap is onbeschrijfelijk mooi en indrukwekkend, zie de foto’s. We hadden de laatste plek op de, kleine, camping die wordt gerund door een Namibier genaamd Boesman en zijn, Japanse, vrouw en twee kleine kinderen. Ze wonen hier sinds 2004 en hebben de plek overgenomen van boeren die hebben geprobeerd om in de woestijn schapen te houden hetgeen totaal is mislukt. Toen ze, in 2004, aankwamen was het huis nog volledig gemeubileerd en woonden er vogels in het huis. Ook deze plaats is volledig afhankelijk van Solarpower en krijgt zijn water uit een bron op 260 m diepte. Door het toerisme is er inkomen voor deze mensen waarbij je je moet voorstellen dat hun buren 40 km verderop wonen.

Er is, op ongeveer 50 m afstand, een watergat waar dieren komen drinken in de avond. Onvoorstelbaar om te zien. Zebra’s en spiesbokken zagen we drinken en vooral die eerste maakten veel herrie! In de nacht hoorde je de hyena’s rond de camping en de sterrennacht was onvoorstelbaar mooi.

De volgende dag zijn we met Boesman de woestijn in gereden en heeft hij ons veel verteld over de vroegere bewoners (Bushmen) en het gebied zelf. Er valt soms maar 1 mm regen per jaar en een bananenschil doet er 50 jaar over om te verteren. Toch is er enorm veel leven in de woestijn zeker als er, lokaal, veel regen valt. Zo verteld hij van een gebeurtenis waarbij er, na een regenbui, binnen enkele dagen honderden dieren naar die plek trokken en er overal planten en bomen begonnen te groeien. Nu, enkele jaren later, is er niets meer van over, zie ook de foto’s. Wel zijn er nakomelingen van zebra’s en ezels gesignaleerd dus het was echt een wild feest!

Ondanks de droogte, groeien er toch bomen maar die hebben dan ook wortels tot 80 m diepte.

Boesman vertelde ons over het leven van de Bosjesmannen die door de lokale bevolking en de kolonisten niet werden gezien als mensen. Oudere jachtlicenties vermeldden dat men mocht jagen op kudu’s, springbokken en Bosjesmannen. De naam Bosjeman komt van de Nederlandse kolonisten die beschreven dat ze werden beschoten met giftige pijlen door mensen vanachter bosjes. Deze mensen waren volledig aangepast op het leven in de woestijn. Zo aten zij als er voedsel was en konden wel 10 kg vlees verstouwen. Wij zagen prachtige foto’s van een Bushmen familie met bolle buiken na zo’n maaltijd. De Nama’s noemden de Bushmen om die reden San (hij die eet als een dier).

Zaterdagochtend vertrokken we van de camping en reden richting Solitaire en vandaar naar Rehoboth. Die weg ging over een indrukwekkende pas die soms maar een meter breder was dan de auto. Sommige delen moest ik in de eerste versnelling doen.

In Rehoboth blijven we tot 1 januari.