Dysselsdorp – 26 september

Vrijdag hebben afscheid genomen van onze Bushcamper die nu op de parkeerplaats bij zwager Michael en schoonzus Vanessa staat. We hebben de wagen schoongemaakt en alle spullen opgeborgen. De afgelopen weken hebben we er ongeveer 10000 km mee gereden en hij heeft dit uitstekend gedaan, zonder ook maar een keer te protesteren. In vergelijking met de Landcruiser die we drie jaar geleden hadden is deze Hilux een stuk comfortabeler. Misschien kan de Landcruiser meer in echt ruig terrein maar dat zijn plekken die wij niet meer opzoeken.

Voor ons voldeed de auto uitstekend en mag hij nu even uitrusten. Vorige week ontving ik de officiele eigendomsbewijzen via de e-mail dus, na lange tijd, bezit ik weer eens een auto! Voorlopig houden we de wagen in bezit maar het zou kunnen zijn dat we hem, in de toekomst, weer verkopen. Alles hangt natuurlijk af van onze toekomstplannen betreffende vakanties in Zuid Afrika en het is mij wel duidelijk de afgelopen 2 maanden geworden dat een combinatie vakantie en familiebezoek erg complex is. De toekomst zal het uitwijzen want beslissingen moet je nooit nemen wanneer emoties hoog oplopen.

Vrijdagmiddag heb ik een huurwagen opgehaald op Kaapstad airport. Natuurlijk weer met de gebruikelijke problemen (het type auto dat u heeft gehuurd is er niet, wilt u genoegen nemen met deze sedan) maar die werden tot (mijn) tevredenheid opgelost. Ik rij nu in een Citroen C5 Aircross en dat rijdt heerlijk.

Vrijdagavond gingen we nog even langs bij Lisa’s zus Lilly en namen daar afscheid. We sliepen bij schoonzus Vanessa en vandaar vetrokken we rond 11 uur richting Dysselsdorp om Lisa’s moeder naar huis te brengen. De reis was voorspoedig door de prachtige Tradouwpas en we waren dan ook rond 3 uur bij Lisa’s ouderlijk huis.

Natuurlijk kwam er bezoek maar ik lag vroeg op mijn bed en sliep rustig. Mijn spijsvertertering begint zich langzaam te herstellen gelukkig.

Vandaag vetrekken we richting Johannesburg maar we reizen met een omweg. We willen woensdag aankomen op de luchthaven zodat we donderdag de verplichte COVID test kunnen doen om ons eigen land in te mogen reizen, ondanks dat wij al maanden gevaccineerd zijn. Misschien moeten we, in de toekomst, het Outbreak Management Team (OMT) maar verkiesbaar stellen omdat zij onze levens meer bepalen dan de Haagse politici en enige kritiek op hun handelen direct grote consequenties heeft.

Hoewel er in Zuid-Afrika heel veel dingen fout zijn en gaan is de manier waarop de bevolking omgaat met Corona een verademing. Hier houdt men ‘oog op de bal’ en wordt alles in het werk gesteld om iedereen zoveel mogelijk vrijheid te geven om zijn of haar leven te leiden. Dit in schrille tegenstelling tot Nederland waar regeltjes, controle en geboden vanuit een, niet verkozen, OMT leidend zijn.

Sinds februari van dit jaar weiger ik om het nieuws te kijken op de televisie, kranten te lezen of nieuwssites te volgen. De pers is, naar mijn bescheiden mening, onvoldoende kritisch en dit heeft geresulteerd in beschamende dossiers zoals, bijvoorbeeld bij, de kinderopvangtoeslagen. De afgelopen paar weken ben ik hier wel meer mee begonnen maar ga hier, vanaf vandaag, weer ‘cold turkey’ mee stoppen. Ik hoor het wel wanneer er weer iets veranderd!

De komende dagen zal ik verslag doen van onze terugreis naar Johannesburg waar we, als het goed is, donderdag avond op het vliegtuig stappen