Jeffrey’s Bay – 5 september 2021

Vandaag is het zaterdag 4 september 2021 en het is lang geleden dat ik wat op mijn blog heb gezet. Dat komt omdat er gewoon niet zoveel interessants gebeurde eigenlijk maar ook ontbrak bij mij de zin om wat te schrijven. Familiebezoek is uitermate vermoeiend en zeker als je met drie zussen en hun moeder in 1 huis verblijft is het heel enerverend. Meer ga ik er niet over zeggen……

 

Natuurlijk is er wel heel wat gebeurd de afgelopen week. Lisa had als doel om een aantal zaken in haar moeders huis te regelen en de voortgang daar is, ondanks protesten van haar 81 jarige moeder, best goed te noemen. De badkamer is aangepakt, de inrichting van de woonkamer, er is enorm veel weggegooid zoals een inefficiente vriezer , de grafsteen voor haar vader’s graf wordt vrijdag geleverd en er is een vrijstaande open haard besteld voor de koude wintermaanden. Deze laatste wordt volgende week geinstalleerd. Natuurlijk maakt de dagelijkse zorg voor Lisa’s moeder nog heel wat meer gesprekken noodzakelijk maar je moet ergens beginnen.

 

Na bijna een week in Dysselsdorp hield ik het niet meer uit en zijn we vertrokken richting het oosten. Gisteravond zijn we aangekomen op een camping aan het begin van de Baviaanskloof genaamd Uitspan. Drie jaar geleden stonden we hier ook en het is werkelijk een prachtige plaats. In de nacht is het echt volkomen stil behalve de geluiden van vogels en bavianen. Natuurlijk is de Melkweg zichtbaar want het is echt aardedonker. Omdat er een kleine overkapping aanwezig is op elke kampeerplaats (inclusief douche & WC) met een BBQ was het goed uit te houden in de avond. In de ochtend was het wel erg koud maar de zon maakt daar korte metten mee.

Het is goed te merken dat de lente is begonnen hier want de nachttemperaturen zijn dragelijker geworden en klimmen iedere dag omhoog. Vorige week viel er nog sneeuw in Kaapstad en waren de bergen wit en daarvan is nu helemaal geen sprake meer.

 

Vanmorgen zijn we vroeg naar de weg toegelopen om een fietstocht door de Baviaanskloof (Transbaviaan) te bekijken. Honderden mountainbikers waren soms al om 5 uur gestart in Willowmore (30 km afstand) om deze tocht in 24 uur te rijden (230 km). De wegen zijn hier matig tot slecht dus het is nog een hele kluif om dit voor elkaar te krijgen binnen de gestelde tijd. Als het donker wordt en de finish nog niet is bereikt moeten de rijders overnachten in dit gebied en ja er zijn wilde dieren (bavianen maar ook luipaarden). Daarom rijden ze in teams zodat er, als er iets gebeurd, de hulpdiensten kunnen uitrukken.

 

Een prachtig gezicht is ook de halo om de zon die er vanmorgen was.

 

Er is hier totaal geen mobiele telefonie mogelijk.

 

We hebben nog een wandeling gemaakt in de omgeving van de camping. De eerste was door een kloof richting de bron van het riviertje wat zorgt voor het water hier. Werkelijk adembenemend om dit te doen want de kloof was net 10 meter breed en ging soms steil omhoog. De wanden waren minstens 30 m verticaal.

 

Op een gegeven moment werd het steeds meer klimmen en niet meer wandelen en besloten we om het op veilig te spelen en weer af te dalen naar de camping.

 

Vandaar namen we de ‘arch’ wandeling die welliswaar steil maar wel erg toegankelijk omhoog ging. Het uitzicht werd als maar mooier over de Baviaanskloof tot we uiteindelijk bij de ‘Arch’ uitkwamen en daar wat hebben gezeten.

 

Morgen rijden we door de kloof richting Port Elizabeth en dan zien we wel weer.

 

Vandaag heb ik de meest spannende rit uit mijn leven ervaren. Het begon allemaal eenvoudig over een redelijk toegankelijke weg richting Port Elizabeth door de Baviaanskloof. Dit is een gortdroog gebied op ongeveer 60 km van de Indische Oceaan parallel aan de kustlijn gescheiden door 1200 m hoge bergen. De afstand naar Patensie (het einde van de kloof) vanaf onze camping is ongeveer 160 km. Na ongeveer 30 km begon de weg slechter te worden met veel wasborden (richels) die onaangenaam waren. Tot onze verwondering moesten we ineens stoppen en toegang betalen (75 Rand per persoon) en toen werd het echt erg. De weg versmalde tot niet meer dan een karrespoor en tot overmaat van ramp was er ook ineens een serieuze bergpas met afgronden en een spoor dat eigenlijk maar 1 auto toeliet. Zowel Lisa als ik begonnen nu toch wel erg bezorgd te worden omdat we nog een aardige afstand moesten afleggen en we niet sneller konden rijden dan 20 km/u. Echter, het werd nog erger na deze bergpas waar we gelukkig geen tegenliggers tegen kwamen.

In plaats van een spoor om te rijden werd het nu een verzameling stenen die ons door elkaar schudde en het uiterste vergde van de auto. Op verschillende plaatsen moesten we door het water heen, op het laatst zelfs ongeveer 200 m waarbij de auto begon te slippen in de vierwielaandrijving.

 

Het slechtste moest nog komen namelijk de laatste bergpas. Deze bestond uit een spoor, even breder dan de auto, dat was opgevuld met, kapot, asfalt. Op de tussenliggende stukken waren diepe gaten die het uiterste vroegen van de auto maar ook van mij. Gelukkig hielp de lage gearing hier enorm. De hellingen schat ik op 30 graden (50%) en bij elke haarspeld moest je weer proberen om het juiste spoort te vinden terwijl de afgrond nabij was.

 

Het zweet liep mij door de bilnaad en ik kan met recht zeggen dat dit alles van mij vergde om te zorgen dat de auto en de inzittenden veilig aankwamen. Dit is de slechtste weg die ik ooit heb gereden en heb gezien. De auto heeft zich onvoorstelbaar goed gehouden. Zeker de low gearing was een enorme hulp maar ook de stijfheid van de carrosserie en de veren was voorbeeldig.

 

Na ongeveer 120 km (4 uur rijden) waren we het park uit en kwamen we in een prachtig landschap met sinaasappelbomen en prachtige boerderijen.

 

Nu zitten we op een prachtige camping nabij Jeffreys Bay (surf capital of the world).

 

Wat we morgen doen? Ik weet het nog niet. Nu eerst wat wijn en eten