Vandaag slapen we in de woestijn vlakbij het plaatsje Aus. Schitterende camping met grote plaatsen, wel zonder stroom maar we hebben een zonnepaneel gelukkig. Sinds Highlanders zijn we behoorlijk opgeschoten en zitten nu aan de oostkant van de Namib woestijn.
Gisteren sliepen we in Springbok op een bekende, prima camping. We deden wat boodschappen en verwonderen ons over de regen die er viel en de temperatuur van 10 graden in de nacht. Het landschap is hier ontzettend ruig, een steenwoestijn die in bloei staat in de winter.
Vanmorgen reden we naar de grens en kwamen maar een paar auto’s tegen (120 km). Het laatste stuk van de weg was ontzettend beschadigd door overstromingen maar die waten goed aangegeven. De grensovergang was simpel met wat geloop en gestempel en daarna klaar. In Namibië hebben we getankt en hoorden daar dat er nergens een SIM kaart te koop was in de omgeving. Net als in Zuid Afrika moet het nummer geregistreerd worden en dat vergt soms wat gepraat met de verkoper.
In het plaatsje Aussenkehr trof ik er 1 die niet van plan was mij te helpen. Ze begon met een residency permit, toen een boeking van de plek waar we verbleven en toen versprak ze zich dat het ook een ticket mocht zijn. Nou, die had ik maar die moest ik wel op papier hebben. Nou dan mail ik m toch? Mijn grote hulp was dat ze wilde lunchen en ik niet stopte. Ze snapte niks van e-tickets en toen tekende ik ook nog op de verkeerde plek, pfffff.
Maar ik heb een SIM kaart, met data hoewel hij nu nog niet werkt.
De rit naar Aus was prachtig langs de Oranjerivier door een ontzettend onvriendelijk gebergte. We zagen 70 km lang geen mens. Daarna via Rosh Pinah noordwaarts naar Aus waar we nu op een prachtige camping staan midden in de natuur. Ik kijk nu al uit naar de sterrenhemel.
Lisa heeft behoorlijk last van haar maag en dat is ongewoon voor haar. Hopelijk is het morgen beter.
Heerlijk geslapen onder de woestijn sterrenhemel. Wat een stilte….
Nu ik al 24 uur verstoken ben van internet merk ik pas hoe ik daar aan verslaafd ben.
Vanmorgen in Aus had ik internet en dat herhaalde zich in elk dorp. Het blijkt dat ik een provider heb met matige dekking en daar moeten we maar mee leven.
We reden van Aus naar Helmeringhausen waar we de lekkerste cake ooit aten en vandaar naar Maltahohe. Daar kreeg ik een e-mail van de Toyota garage in Swakopmund dat de auto op 14/3 om 07:30 een onderhoudsbeurt kan krijgen. We hebben toen direct besloten om de woestijn uit te rijden en via de hoofdweg naar Windhoek te rijden en vandaar naar het Etosha park. Vandaar kunnen we dan volgende week naar Swakopmund rijden en dan langs de kust noordwaarts.
Door de woestijn heen rijden is vermoeiend omdat alle wegen onverhard zijn en soms erg slecht. Je moet op tijd remmen en het sturen is buitengewoon indirect en heel vaag.
We staan nu op een bekende camping aan een stuwmeer in Rehoboth. Dit is een prachtige camping en we blijven 2 dagen zodat ik mijn belasting kan betalen en een boeking kan doen voor Etosha waarvoor internet nodig is.
Woestijn?⭐?⭐?⭐?⭐?
Wat een leegte toch nog op deze aardbol he? En wij zitten maar met z’n allen op een kluitje. Nu is Bali ook heel klein eigenlijk en gelukkig zitten we buiten de toeristische gebieden, ’s avonds ook sterren maar minder dan ik dacht er is hier ook behoorlijk veel licht-vervuiling.
Dank je voor je reisberichten Peter, we zien het voor ons… ik reed in een konvooi dwars door de Sahara, Algerije naar Mali (zou nu niet meer zomaar kunnen) met 2 jeeps samen met mijn schoonzusje. Onvergetelijk die woestijn… mooiste en meest indrukwekkende reis van m’n leven.
Ik heb weken niet achter m’n laptop gezeten, ga even terugzoeken of ik de verslagen kan teruglezen van het huwelijksfeest van Niels en Farrah….
Veel liefs, wij zijn hier heel gelukkig en verbazen ons iedere dag over dit wonderbaarlijke eiland met de grote tegenstellingen en de mensen die altijd maar vriendelijk blijven en vrolijk, hoe zwaar ze het soms ook hebben…
Flim en Ton