Hout Baai – 16 februari 2024

Ik heb sinds enkele jaren zo’n sporthorloge van Garmin dat allerlei zaken meet en bijhoudt. Hartslag, ademhaling, slaap kortom het geeft een redelijke voorstelling van mijn gezondheid en welbevinden. Tijdens de verkoop van mijn bedrijf in 2021 stonden alle signalen op donkerrood en het kostte mij lange tijd om die tendens te keren. De afgelopen deie weken hebben mij geen goed gedaan volgens Garmin en dat is maar ten dele te wijten aan de hitte in Dysseldorp. Lisa’s familie is erg gastvrij en aardig maar, zoals een collega het ooit noemde, ‘high maintenance’. Ik ben volkomen afgedraaid merk ik en kom de afgelopen dagen helemaal tot rust merk ik. Misschien ga ik zelfs weer wandelen hoewel ik heb begrepen dat ik morgen chauffeur moet spelen voor Lisa en haar zus.

Farrah en haar familie komen vanavond aan in Kaapstad

Vanmorgen om 1 uur stuurde onze dochter Farrah een mailtje dat ze waren aangekomen en nu gingen slapen in de verwachting morgen wakker te worden met zonneschijn. Dat laatste zou wel eens tegen kunnen vallen want het heeft geregend en regent nog steeds hier. Heerlijk gewoon maar deze, tijdelijke, afkoeling.

Vandaag ben ik chauffeur voor Lisa en haar zus. Daarnaast moet ik nu echt een keer gaan beginnen met een speech voor Farrah & Niels….

Zoals verwacht moest ik vandaag chauffeur zijn voor Lisa en haar zus maar ook schoonmoeder Annie om een jurk te kopen. Dat moest natuurlijk op een specifieke plaats waarvoor er een stukje gereden moest worden. Het goede nieuws is dat het gelukt is en dat ik weer wat verder heb kunnen lezen in mijn boek. Op de terugweg naar Hout Bay hebben we een alternatieve route genomen onder de Tafelberg dwars door Kaapstad. Tot mijn verwondering reden we ineens door de Hofstraat waar Lisa’s vroegere werkplek was. We moesten allebei goed kijken voor we het herkenden. Op een willekeurige kruising reed ik nog bijna een auto aan die geen richting aan gaf. De remmen zijn prima in orde gelukkig.

Morgen komen de kleinkinderen even langs. Ook hier passen we dus op!

Ik heb nog steeds behoorlijk last van mijn schouder en het ergert me dat het zo lang duurt voor het over is. Nu ben ik stronteigenwijs want ik had natuurlijk best even naar een dokter kunnen gaan maar ik betwijfel (eigenwijs) of dit de genezing had versneld. Het is frustrerend dat een simpele blessure weken neemt om te genezen. Geduld is een deugd…..

Ik heb inmiddels Tom en Tamara ingecheckt voor hun vlucht morgen. Tamara is helemaal klaar voor de reis terwijl Tom nog zit na te denken over een kattenluik voor onze kat Mickey. Ik ben benieuwd of hij mijn camera meeneemt en of hij de scooter heeft opgehaald en thuis heeft neergezet.

Gisteren zijn Niels’ ouders en broer gearriveerd en vandaag vliegt Lisa’s broer Michael naar Kaapstad. Die heb ik 4 jaar niet gezien dus ik kijk er naar uit hem te spreken.

Lisa heeft het plan opgevat om morgen naar Kaapstad te gaan met de bus. Ze hebben hier een vergelijkbaar systeem met OV chipkaarten dus die gaan we morgenochtend even aanschaffen voor haar. Dat geeft mij morgen wat tijd om aan mijn toespraak te beginnen want het wordt nu kort dag.

Het verblijf op 10000 km van Nederland geeft mij steeds meer rust. Op dit moment speelt er veel voor wat betreft de financiering van de zorgwoning voor, onder andere, Tamara maar dit is in de uitstekende handen van mijn zakenpartners. Het frustreert me wel dat ik ze niet kan bijstaan nu maar dat kan ik, steeds vaker, loslaten. Het gaat gewoon lukken!