Het is alweer 13 april vandaag en het is weer een mooie zaterdag met heerlijke temperaturen en een lekker zonnetje. Gisteren gingen we naar Robbeneiland wat hoer recht voor de kust ligt. Dit eiland is natuurlijk beroemd of berucht vanwege de gevangenen die hier een groot deel van hun leven hebben doorgebracht waaronder Nelson Mandela. We zijn hier samen eerder geweest maar dat is wel een hele tijd geleden.
We kochten kaartjes online voor vertrek om 13 uur uit de haven van Kaapstad. Het is ruim 45 minuten varen naar Robbeneiland. Wat we ons herrinnerden van de vorige keer is dat het een uiterst professionele bedoening was. Die indruk was meteen weg toen we om 13 uur bij de boot waren en dar vernamen dat er ruim 2 uur vertraging was. Waarom moet je dan een telefoonnummer en mailadres opgeven als dit toch niet gebruikt wordt?
Even na 3 uur vertrokken we dan toch en ik werd wat moe van de filmpjes die er vertoond werden die wel erg eenzijdig het ANC en PAC verhaal vertelden. Het leek wel alsof ik een rondleiding in Oost-Berlijn kreeg in de jaren 80 van de vorige eeuw. Kennelijk is het vertellen van droge feiten niet meer voldoende voor de toeristen maar moet de nadruk worden gelegd op de slechte blanken (kolonisators) en de arme zwarten (slachtoffers hiervan) waar volkomen voorbij wordt gegaan aan waar het werkelijk om ging namelijk een volkomen krankzinnig systeem van apartheid met veel meer slachtoffers en daders waarvan Robbeneiland een exponent was van de ergste soort.
De tourguide op het eiland viel helaas ook vaak in deze valkuil wat de kracht van haar verhaal onderuit haalde. Want een krachtig verhaal had ze natuurlijk.
De rondleiding door het cellencomplex werd gedaan door een ongelofelijke gids die op zeer indringende wijze, vanuit eigen perspectief (hij had er 5 jaar gezeten vanwege stenengooien), een verhaal vertelde dat bleef hangen bij ons. Wat een onvoorstelbaar authentiek verhaal vertelde deze man en hoe mooi kon hij uitleggen hoe hij nu, 70 jaar oud, zichzelf had hervonden.
Voor ons beiden was dit een hoogtepunt.
Natuurlijk hebben we de cel van Mandela gezien en hebben we ons verbaasd hoe iemand daar kon leven.
Vandaag doen we verder niets. Ik heb gewandeld en Lisa loopt nu hard
Mooi Peter, je vertelt zo beeldend. En ja, wij zitten hier een beetje in dezelfde sfeer: hier zijn ook vreselijke dingen gebeurd op Bali in de tijd van het kolonialisme, van de opkomende onafhankelijkheid en van de laffe houding van de regering(en).
Het nieuwe kolonialisme is nu het kapitalisme… het toerisme… de langzame maar gestaag voortzettende vernietiging van de rijstvelden en de palmbossen, allemaal vanwege het grote geld, waarmee hotels en villa’s en winkelcentra en eettentjes worden gebouwd op zo’n beetje elk stukje groen wat ze nog kunnen vinden… levert meer op voor de boeren dan zwoegen in de rijstvelden.
Tempo doeloe…. het is echt verleden tijd. Wij proberen hier de gulden middenweg te bewandelen, een beetje westerse luxe, en veel bijdragen aan de locale bevolking.
Volgende week ga ik m’n eerst yogales in het Indonesisch geven aan een groepje lokale vrouwen(met hulp van mijn vriendin Karin die het Indonesisch redelijk vloeiend spreekt).
Als je toch in de geschiedenis duikt (wat je vaak doet) lees het boek van Adriaan van Dis
Het kolonialisme slaat terug…geen gezellige literatuur maar schrijnend waar.
En ja, die Nelson Mandela heeft ons laten zien waartoe een mens in staat is als hij echt een droom heeft die hij wil verwerkelijken…
liefs voor jullie en bedankt voor die heerlijke reisverhalen…
Lijkt me indrukwekkend om zo’n verhaal van een ‘ervaringsdeskundige’ te horen!